Karagöz ile Boşverinbeni, Ferhan Şensoy

Bu roman, yalnızlığın romanı. Ferhan Şensoy'un okuduğum ilk romanıydı Karagöz ile Boşverinbeni, bundan sonra sıkı bir okuru olacağımdan eminim. Ferhan Şensoy'un kendine has bir dili var, daha önce hiçbir yerde karşılaşmadığım, yüksek ihtimalle kendi uydurduğu argo kelimeleri var, insan tüm bu "kendine has"lığa rağmen romanda yaratılan dünyayı kendi dünyası kadar yakın hissediyor.

Orta yaşlarında, bir kez evlenip boşanmış, yalnız yaşayan ve sıkıcı bir işte çalışan bir adamın hayatını anlatıyor Ferhan Şensoy. Yalnızlıktan kurtulmak için alışkanlıktan gittiği ve akşam yemeğini yerken içkisini de içebildiği bir lokanta ve yıllık izinlerinde çıktığı yaz tatilleri ve kendini yeniden evlendirme fikrini bir saplantı haline getirmiş ablası dışında tamamen kendiyle başbaşa bir adamın günlerini nasıl geçirdiğini, rutin haline getirdiği işlerini, hüzünlü ama eğlenceli bir şekilde yansıtıyor. Ve bu adamın hayatını değiştiren bir yenilik olarak penceresinin dışında iki yumurta, hiç çocuğu olmamış ve yalnız birinin yoldaşı oluyor.

Modern topluma, iş hayatına (kaldı ki eleştirilen iş hayatı da yine de günümüzdeki kadar sert köşeli kurumsal şirket hayatı bile değil, modern toplum da günümüzdeki kadar ürkek ve baskı içinde değil) ve kimi ihtiyaçlarımızın ne kadar yapay olduğuna dair pek çok eleştiri, kara mizah tadında usul usul anlatılıyor, sıcacık bir dille, bir kez başlayınca nasıl bittiğini bile anlamıyorsunuz, kumruları sevdiren roman.